معنا شناسی نمادین هفت گنبد با رویکرد عرفانی(با تاکید بر دو نگاره خمسه منسوب به شیخ زاده) - پایان نامه کارشناسی ارشد
استاد مشاور: دکترمحسن محمدی فشارکی
https://ganj.irandoc.ac.ir/#/articles/f532927f7a92d4a1fc1bfd21de97e8d5
معنا شناسی نمادین هفت گنبد با رویکرد عرفانی(با تاکید بر دو نگاره خمسه منسوب به شیخ زاده)
پارسای داخل کشور
کارشناسی ارشد
1391
رشته: هنر
پدیدآور: لیلا اتابکی استاد راهنما: علیرضا خواجه‌گیر استاد مشاور: محسن محمدی فشارکی
دانشگاه هنر اصفهان، دانشکده هنر
نظامی یکی از چهره های برجسته نماد پردازی در ادبیات فارسی است، که شاخص‌ترین و ارزشمندترین اثرش از نظر کاربرد رمز، بعد از مخزن الأسرار-که یک اثرکاملاً رمزی است-، هفت پیکر می‌باشد. او توانسته است، داستان‌های زیبایی را از جوهر خیال و حقیقت برگیرد و در قالب شعر، تندیس‌های الوان هفت پیکر را جان بخشد. این مسئله نه تنها بیانگر هنرمندی و طبع لطیف و ذوق سرشار این شاعر است، بلکه از بینش عرفانی و جهان شمول او خبر می دهد،که با گزینش نظم کیهانی در هفت سیاره ، رمز و نمادی از آرزوی انسان برای نیل به آسمان را بیان می‌کند. نظامی با بیان داستان‌هایی با ساختار ساده و کهن به بیان عقاید عرفانی ژرف و پرمایه می‌پردازد. وجود نمادها و تمثیل‌ها در داستان‌های گنبد های الوان، انسان را به تعمق در مورد این نمادها سوق می‌دهد، زیرا که نمادهای موجود در آن دارای پیامی اخلاقی، عرفانی و فلسفی است که شاعر آن را در لفافه کلمات نغز و در بستر داستان‌های شیرین بیان می‌کند و به وسیله آنهامراحل هفتگانه سیر و سلوک عرفانی را یادآور می‌شود. پیوند بین شعر و نگارگری که در نسخ خطی به وجود آمد سبب گردید تا نگارگران به تصویر سازی کتاب‌های شعر روی آورند. از کتاب‌هایی که بیشترین تصویر سازی را در دوران مختلف به خود اختصاص داده‌اند پنج گنج نظامی است که هفت گنبد یکی از آنها است. شیخ زاده با تصویر سازی نگاره های این اثر، ضمن وفاداری به اندیشه های عرفانی شاعر، نمادهای به کار رفته در آن را با بینش و نمادگرایی عرفانی خویش به تصویر می کشدکه این تصویر سازی با نمادهای مورد استفاده شاعر هماهنگی و تطابق دارد.
https://ganj.irandoc.ac.ir/#/articles/f532927f7a92d4a1fc1bfd21de97e8d5
«پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران» (ایرانداک) بر پایه گاه‌شمار و همچنین نخستین سند در این زمینه، در یکم مهر ماه سال ۱۳۴۷ با نام فارسی «مرکز اسناد ایران» در برابر نام انگلیسی «Iranian Documentation Center» پایه‌گذاری شد و پیش از نام کنونی، با نام «مرکز مدارک علمی ایران» در سال ۱۳۵۰، «مرکز اطلاعات و مدارک علمی ایران» در سال ۱۳۷۰، و «پژوهشگاه اطلاعات و مدارک علمی ایران» در سال ۱۳۸۴ نیز خوانده شد. پژوهشگاه با نام کوتاه «ایرانداک» شناخته می‌شود. «داک»، کوته‌نوشت «doc» در «documentation» و در زبان فارسی به‌معنای «تکیه‌گاه» و «چوبی است که دیوار و در را بر آن محکم سازند». نام نمادین ایرانداک، «گنج دانش» است و شعار آن، «به از گنج دانش به گیتی کجاست». مأموریت بنیادین ایرانداک بر پایه اساس‌نامه و برنامه استراتژیک آن؛ پژوهش، مدیریت اطلاعات علم و فناوری، آموزش، همکاری‌های پژوهشی و اطلاع‌رسانی، و پشتیبانی از سیاست‌گذاری علم و فناوری است که در سازمانی وابسته به وزارت علوم، تحقیقات، و فناوری و زیر نظر هیئت امنا انجام می‌شود.
