مسجد فاو عراق در عملیات والفجر هشت
شنبه, ۳۰ تیر ۱۳۹۷، ۱۱:۵۷ ق.ظ
سید جواد هاشمی فشارکی و.....
مسجد فاو عراق در عملیات والفجر هشت
برادر عباسی -و - سید جواد هاشمی فشارکی
سی سال از آغاز عملیات دلاورانه والفجر 8 گذشت؛
بسمالله الرحمن الرحیم. لاحول و لا قوه الا بالله العلی العظیم، و قاتلو هم حتی لاتکون فتنه. یا فاطمه الزهرا، یا فاطمه الزهرا، یا فاطمه الزهرا!
به گزارش «تابناک»، سردار مرتضی قربانی می گوید: «کم کم لحظات قرائت رمز رسید. تمام واحدها با بی سیم کنترل شدند. همه گوش به فرمان و یا الله گویان. ساعت 22و 20 دقیقه فرا رسید. نیروهای همه لشکرها آماده حمله شدند. امین شریعتی، عبد المحمد رئوفی، قاسم سلیمانی، حسین خرازی، جعفر اسدی، احمدکاظمی، محمد باقر قالیباف، علی زاهدی، محمد کوثری، غلامرضا جعفری و ... آماده رمز شدند. نیروهای غواص هم، با هم رسیدند. آقامحسن از پشت بی سیم رمز را با صدای رسا ابلاغ کرد: «بسمالله الرحمن الرحیم . لاحول و لا قوه الا بالله العلی العظیم، و قاتلو هم حتی لاتکون فتنه. یا فاطمه الزهرا، یا فاطمه الزهرا، یا فاطمه الزهرا!». قاسم، مرتضی، اسدی، رئوفی، قالیباف، کاظمی، خرازی، زاهدی، کوثری، غلامرضا جعفری و واحدهای پشتیبانی، یک به یک گفتیم: «گرفتم».
بنا بر این گزارش، درست سی سال پیش، ساعت 22:10 دقیقه چنین روزی نیروهای مردمی که بیش از 150 روز بود در اختفای کامل در حال تمرین برای چنین روز مهمی بودند با شنیدن صدای فرمانده ای که پیام بالا را از پشت بیسیم قرائت می کرد دل به اروند خروشان زدند تا هنوز سپیده نزده خودشان را به فاو برسانند و یکی از استراتژیکترین نقاط خاک عراق در مرز مشترک با ایران را فتح کنند. عملیات جسورانه و بزرگی که والفجر 8 نام داشت.
به گزارش «تابناک»، سردار مرتضی قربانی می گوید: «کم کم لحظات قرائت رمز رسید. تمام واحدها با بی سیم کنترل شدند. همه گوش به فرمان و یا الله گویان. ساعت 22و 20 دقیقه فرا رسید. نیروهای همه لشکرها آماده حمله شدند. امین شریعتی، عبد المحمد رئوفی، قاسم سلیمانی، حسین خرازی، جعفر اسدی، احمدکاظمی، محمد باقر قالیباف، علی زاهدی، محمد کوثری، غلامرضا جعفری و ... آماده رمز شدند. نیروهای غواص هم، با هم رسیدند. آقامحسن از پشت بی سیم رمز را با صدای رسا ابلاغ کرد: «بسمالله الرحمن الرحیم . لاحول و لا قوه الا بالله العلی العظیم، و قاتلو هم حتی لاتکون فتنه. یا فاطمه الزهرا، یا فاطمه الزهرا، یا فاطمه الزهرا!». قاسم، مرتضی، اسدی، رئوفی، قالیباف، کاظمی، خرازی، زاهدی، کوثری، غلامرضا جعفری و واحدهای پشتیبانی، یک به یک گفتیم: «گرفتم».
بنا بر این گزارش، درست سی سال پیش، ساعت 22:10 دقیقه چنین روزی نیروهای مردمی که بیش از 150 روز بود در اختفای کامل در حال تمرین برای چنین روز مهمی بودند با شنیدن صدای فرمانده ای که پیام بالا را از پشت بیسیم قرائت می کرد دل به اروند خروشان زدند تا هنوز سپیده نزده خودشان را به فاو برسانند و یکی از استراتژیکترین نقاط خاک عراق در مرز مشترک با ایران را فتح کنند. عملیات جسورانه و بزرگی که والفجر 8 نام داشت.
رزمندگان اسلام در منطقه عملیاتی والفجر 8 به سمت اهداف عملیات پیشروی می کنند. 20 آبان 1364 / عکس: آرشیو ایرنا
سردار قربانی: ما صد و پنجاه روز سخت راپیش از عملیات پشت سر گذاشته بودیم و خب وقت و فرصت چندانی برای حمام و اصلاح نبود. آقا محسن که بچهها و این روحیه را دید گفت من هم مو و ریشم را نمیزنم. هر دوتایمان ریش و موی بلندی داشتیم که خودمان را در آینه میدیدیم هم میترسیدیم. فاو را که فتح کردیم یک آرایشگر آمد که موهای آقا محسن را اصلاح کند. اقا محسن قبول نکرد و گفت تا موهای قربانی اصلاح نکنی نمیگذارم به موها و ریش من دست بزنی!
تصویر استحکامات منهدم شده دشمن بعثی را نشان می دهد. / عکس: آرشیو ایرنا
اما در کنار همه محاسبات و برنامهریزیهای موشکافانهای که برای فتح فاو در نظر گرفته شده بود، یک اتفاق ویژه و خاص در روز عملیات روحیه سربازان را دو برابر کرد و شانس پیروزی را نزدیکتر. ساعتی از شروع عملیات نگذشته بود که پیکی در هوای بارانی خوزستان نامهای فوق سری را برای سردار مرتضی قربانی، فرمانده نیروهای خط شکنی که به اروند زده بود آورد؛ نامهای همراه با یک بسته بزرگ؛ نامهای که رمز واقعی پیروزی در والفجر 8 را با خود به همراه داشت.
سردار مرتضی قربانی، فرمانده لشکر 25 کربلا که به عنوان یکی از اولین لشکرهای خط شکن در بامداد بیست و یک بهمن ماه پا به خاک فاو گذاشت، در خصوص داستان پرچمی که محسن رضایی برای او فرستاده میگوید: عملیات والفجر هشت در حساسترین دوران ایران در جنگ رقم خورد و خداوند لطف کرد که رزمندگان اسلام با تدابیر بسیار ارزنده خودشان که حاصل سالهای جنگ بود بتوانند بهترین عملیات را در بهترین زمان ممکن به سرانجام برسانند. والفجر 8 حاصل زحمات رزمندگان در 150 روز تمرین، آموزش، شناسایی بود که سرانجام در شب بیست و یکم بهمن سال 64 انجام شد و در سپیده بیست و یکم بهمن به سرانجام تا ما پرچم حرم امام راضا را در شب بیست و دوم بهمن ماه بر گنبد مسجد شیعیان فاو به اهتزاز دربیاوریم. در عملیات والفجر 8 ما باید در هشت محور یک مسیر دو کیلومتری در اروند را طی میکردیم. جایی که عرض رودخانه سه کیلومتر بود و خُب میدانید که به دلیل شرایط خاص اروند آبهای خروشان آن کار را بسیار سخت میکرد اما شاید باور نکنید که ما قبل از عملیات بیش از 300 بار این مسیر را برای شناسایی و آموزش رفتیم و آمدیم تا به شب عملیات رسیدیم. چیزی نزدیک به سه هزار غواص ایرانی آن شب به آب زدند و در حساسترین لحظات عملیات یکباره آتش عراقیها در مسیر رودخانه شروع شد. لحظات نفسگیری بود که میتوانست سرنوشت عملیات را تغییر دهد. من به 150 روز سخت و نفسگیری که برای این عملیات پشت سر گذاشته بودیم فکر میکرد. در آن ایام بسیاری از غواصهای ما مریض شده بودند و سرما خورده بودند اما ما به آنها اجازه ترک منطقه را نداده بودیم. همه خدمات درمانی و پزشکی را در منطقه مستقر کرده بودیم و بچهها را همانجا مداوا میکریدم تا به اینجا و این لحظه سرنوشت ساز برسیم و حالا همه چیز میتوانست در همان لحظه نخست از بین برود.
من از سنگرم که در کنار اروند بود، شرح تیراندازیها را به آقا محسن گفتم و ایشان هم در پاسخ گفتند: هیچ حرکتی خارج از برنامه تنظیمی انجام نشود. رزمندگان، فقط مأموریت خود را انجام دهند و لاغیر. صبر داشته باشید. چیزی نزدیک به دوازده، سیزده دقیقه آتش دشمن در مسیر 15 کیلومتری اروند ادامه داشت و من مدام فکر میکردم، وعده نصرتی که خدا به مؤمنانش داده، کجاست؟ بعد از این، نزدیک به دوازده دقیقه آتش دشمن تمام شد که من دیدم بچههای قرارگاه میگویند از فرماندهی کل سپاه برای شما یک نامه آمده به همراه یک بسته. سنگر من لب آب بود. مشرف بر رودخانه و شهر فاو.
پیرمردی به اسم حاج جوشن در جمع ما بود که هفتاد سال سن داشت و اهل گیلان بود و ایستگاه صلواتی ما در اختیار حاج جوشن بود. بلافاصله بعد از فتح فاو در همان روز اول حاج جوشن را به داخل انتقال دادیم و ایستگاه صلواتی را فعال کردیم. ! خب عراق به اون زمان حمله میکرد و خصوصا حمله شیمیایی سختی میکرد. من روز دهم بود که سری به حاج جوشن زدم و دیدم که لباسهاش خونیه. خون ناشی از تاولهایی که بر اثر حملات شیمیایی روی پوستش ایجاد شده بود و حالا تاولها سرباز کرده بود و خون جاری شده بود. من که این وضعیت را دیدم، گفتم حاج جوشن شما چرا نرفتی بیمارستان؟ با همون لهجه گیلانیاش به من گفت: آقای قربانی! فرماندهی خودتو بکن. به من کاری نداشته باش. من اصرار کردم و گفتم که حتما باید بروی درمان کنی یا اصلا به مرخصی بروی که یکباره در میان جمعیت بلند فریاد زد: آقای قربانی! تا کربلا نگیریم، مرخصی نمی ریم.
اگر اشتباه نکنم فرمانده تیپ 111 یا 118 بود که اسیر شده بود و من از او بابت آماده باش شب گذشته و تیراندازیشان پرسیدیم. بالاخره اتفاقی بود که خیلی ما را ترسانده بود و ممکن بود سرنوشت عملیات را تغییر دهد. چه شده بود که عراقیها 15 کیلومتر در طول رودخانه شلیک کردند و بعد از 12 دقیقه آتش تمام شده بود؟ که بعد از صحبت با فرمانده عراقی دستگیر شده فهمیدیم که شب عملیات و لحظه عملیات ما به طرز جالبی با لحظه مانور عراقیها همزمان شده بود و آنها در حال تمرین بودند. من از فرمانده عراقی پرسیدیم: ما فکر میکردیم شماها الان در حالت آماده باش هستید. پس چه شد؟ چرا هیچ مقاومتی نکردید و بیشترتان را زنده اسیر کردیم؟ که فرمانده عراقی در پاسخ گفت: امشب شب تمرین ما بود. لحظاتی بعد از شروع مانور با شروع بارش باران تمرین قطع شد و به ما گفتند که برای استراحت برویم. اینکه میگویم در این عملیات نصرت الهی را به چشم دیدیم، یکیاش همین همزمانی مانور عراقیها با شروع عملیات ما و باراش باران بود.
حوالی ساعت 9 یا 10 صبح بود که من گفتم بچهها پرچم علیبن موسی الرضا(ع) را آوردند و پرچم را بر بلندترین مناره شهر فاو که گلدستهای فیروزهای رنگ بود در مسجد شیعیان نصب کردیم و دیگر نشانه پیروزیمان تکمیل شد و باور بفرمایید در این هشتاد روز نور این پرچم بود که کمکمان میکرد، وگرنه با آن همه شیمیایی که عراق روی سر ما میریخت نمیشد، حتی یک روز هم در فاو دوام آورد.
http://www.tabnak.ir/fa/news/566852/چگونه-پرچم-امام-رضاع-به-بالاترین-مناره-مسجدی-در-خاک-عراق-رسید
عملیات ازادسازی فاو
۹۷/۰۴/۳۰