فرزانگان/آیةالله سید محمد حسن میرجهانی
با حضور در درس خارج فقه و اصول اساتید برجسته ای چون: ملامحمد حسین فشارکی استفاده فراوان برد.
تولد: 1280 شمسی
محل تولد: اصفهان
وفات: 1371 شمسی
مزار: اصفهان بقعه علامه مجلسی
عمر: 91 سال
اساتید: حضرات آیات سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاءالدین عراقی، حاج شیخ عبدالله مامقانی، ملا محمد حسین فشارکی، میرزا محمدرضا مسجدشاهی اصفهانی و ... .
آثار: جنةالعاصمه، مصباح البلاغة، نوائب الدهور فی علائم الظهور، رساله ای در ریاضیات، ذخیرةالمعاد و ... .
ولادت:
عالم ربانی و فقیه متقی آیةالله سید محمد حسن میرجهانی، از چهره های علمی و اخلاقی معاصر، در سال 1280 شمسی در یکی از نواحی تابعه اصفهان به نام جرقویه متولد گردید و در فضایی مذهبی تربیت و رشد یافت.
تحصیل:
این عالم ربانی در پنج سالگی به مکتب خانه رفت و طی دو سال به آموزش قرآن و کتب فارسی پرداخت. ایشان در این مدت با مقدمات زبان عربی نیز آشنا گردید و برخی کتب ادبی را چون جامع المقدمات و بخش هایی از کتاب سیوطی را در روستای محل سکونت خود فراگرفت.
عزیمت به اصفهان:
عطش علم آموزی و کمال جویی، سید محمد حسن را واداشت تا در نوجوانی تن به غربت و ترک وطن داده و راهی اصفهان گردد. ایشان با سکونت در مدرسه صدر، در محضر اساتید معروف زانوی ادب زد و از جویبار معرفت و اندیشه های ژرف آنان خوشه ها چید، و هم چنین به محضر حکیم و فقیه فرزانه سید ابوالقاسم دهکردی راه یافت و از رایحه معنوی در قلمرو حکمت و عرفان بهره مند گردید. پس از پایان سطح عالی، با حضور در درس خارج فقه و اصول اساتید برجسته ای چون: ملامحمد حسین فشارکی استفاده فراوان برد.
مهاجرت به نجف اشرف: آیةالله میرجهانی در سال 1305 شمسی با کوله باری از عشق و امید عازم نجف اشرف، بزرگ ترین مرکز علمی جهان تشیع گردید، و با استفاده از محضر اعاظم آن حوزه مقدسه، به مراتب والایی از فضل و دانش و کمالات معنوی دست یافت. ایشان در مدت اقامت در نجف، ارتباط نزدیکی با بیوت مراجع وقت از جمله آیةالله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی داشت، و اکثر اجازات آن مرجع بزرگ، با خط آیةالله میرجهانی صادر می شد و مسئولیت امور مالی معظم له را نیز به عهده داشت.
بازگشت به ایران: این فقیه وارسته پس از رسیدن به درجه اجتهاد و دریافت اجازات متعدد اجتهادی و روایی، به اصفهان بازگشت و با توکل بر خداوند و عنایت خاندان رسالت، به نشر معارف اسلام و فضایل و مکارم اهل بیت علیهم السلام پرداخت. ایشان با نصایح و مواعظ خود که از دل برمی خاست بذر کرامت و فضایل اخلاقی را در دل های آماده می نشاند. آن بزرگوار، سالیانی از عمر خود را در شهرهای مشهد مقدس و تهران به ترویج و نشر مکتب اهل بیت علیهم السلام و حل مشکلات مردم سپری کرد سپس در سال های واپسین عمرش به اصفهان مراجعت و به رسالت عالمانه خود صادقانه عمل کرد.
ویژگی های اخلاقی: آیةالله میرجهانی صاحب ملکات فاضله و محاسن والای اخلاقی بود، عارفی وارسته، فقیهی زاهد و بزرگوار و پیوسته مشغول تحقیق، تألیف و ارشاد و هدایت مردم بود. کارهایش خالصانه بود و رنگ و صبغه الهی داشت؛ و اندک شائبه ناخالصی را بر نمی تافت. یک بار عده ای از مردم اصفهان نزد ایشان آمدند و خواهش کردند تا امامت مسجد یک محله را که موقعیت خوب و جمعیت زیادی داشت بپذیرد. اما ایشان نپذیرفت، وقتی علتش را پرسیدند، گفت: «وقتی انسان امام جماعت می شود و صف های آماده را می بیند که برای ورود امام جماعت صلوات می فرستند، سلام می کنند و احترام می گذارند، حالت خوشی در وجودش ریشه می گیرد که هوای نفس را تحریک می کند، آن ها که امامت جماعتی را می پذیرند، نفس اماره را نابود کرده یا حداقل کنترل نموده اند، اما من می ترسم» این عالم بزرگوار از همان دوران تحصیل با مناعت طبع و صبر و پایداری همزمان در عرصه دانش و خودسازی تلاشی ستودنی و در خور تحسین انجام داد. ایشان به یک خاطره جالب دوران تحصیل خود اشاره کرده و می گوید: «چهل روزی بود که از مدرسه بیرون نرفته بودم، نان خشک و غذاهای قابل مصرفی هم از جرقویه آورده بودم سرانجام به پایان رسید، سه روز گذشت و چیزی نخوردم، پولی هم نداشتم که بیرون بروم و چیزی بخرم و بخورم، دلم رضایت نمی داد از کسی هم درخواستی کنم، روز سوم دیدم کسی از شاگردان مدرسه، کاهو خریده آن را پاک می کرد و برگ های زردش را دور می ریخت، چون خلوت شد رفتم، برگ های زرد را جمع کردم به حجره بردم و با همان ها خود را سیر کردم.» و سرانجام همین قناعت و استقامت، به همراه عبادات و نیایش های خالصانه بود که آن اثر کیمیایی خود را بخشید و از آن پس، مکاشفات و تشرفات گوناگونی در زندگی ایشان اتفاق افتاد و به کراماتی نایل آمد.
تشرف در سرداب مقدس: در دوران مرجعیت آیةالله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی قدس سره، آیةالله میرجهانی به نمایندگی از ایشان هرچند وقت مبالغی پول به سامرا می برد و در بین خدام حرمین عسکریین علیهما السلام تقسیم می کرد تا با زوار شیعه به مدارا و ملایمت رفتار کنند. در یکی از این دفعات آیةالله میرجهانی از سر کلیددار حرم عسکریین علیهما السلام می خواهد، تا شب ها درب حرم را به رویش ببندد. این تقاضا توسط کلیددار پذیرفته شد و ایشان مدت ده شب در کنار مضجع آن دو امام همام تا صبح به احیا می پرداخت. روز دهم که مصادف با جمعه بود در اول فجر با شوقی وافر به سرداب، مقدس مشرف گردید، از پله ها که پایین رفت با این که آن زمان برق نبود، مشاهده کرد سرداب، روشن و مهتابی است. سید بزرگواری را دید که نشسته و به دعا مشغول است. آیةالله میرجهانی از مقابل آن سید گذشت و در کنار درب صفه ایستاد، زیارت حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف را خواند و مشغول نماز شد. بعد از اقامه نماز، شروع به خواندن دعای ندبه کرد، وقتی به جمله «وعرجت بروحه الی سمائک» رسید، آن آقا گفت: این جمله از مانرسیده «و عرجت به الی سمائک» درست است، مرحوم میرجهانی می گوید: دعا را تمام کردم و به سجده رفتم در آن لحظه متوجه شدم این آقا کیست که فرمود: این جمله از ما نرسیده است. با حالتی خوف ناک، سر از سجده برداشتم که دامن مطلوب را بگیرم، دیدم سرداب تاریک است و کسی نیست، متوجه شدم به چه دولتی رسیدم و چه زود از دست دادم
کرامت دیگر:
ایشان در ایام اقامت در مشهد مقدس، مبتلا به بیماری نقرس و سیاتیک بود و هرچند از طریق طب قدیم و جدید برای درمان آن کوشید، نتیجه ای نگرفت. تا این که روزی بعضی دوستانش از او دعوت کردند تا به شهر شیروان برود، ایشان هم پذیرفت و همراه آنان حرکت کرد. خود ایشان می گوید: به قوچان که رسیدیم در خارج شهر به زیارت امام زاده ابراهیم رفتیم، دوستان گفتند: نهار را همین جا صرف کنیم. آن ها مشغول تهیه غذا شدند و من در صدد برآمدم برای تطهیر به رودخانه ای که در آن حوالی بود بروم. همراهان گفتند: راه نسبتا دور است و شما با درد پا نمی توانید این مسافت را طی کنید. ولی هم چنان به راه خود ادامه دادم تا به ساحل رودخانه رسیدم. ...
تجدید وضو کردم و آن جا نشستم که ناگهان کسی با لباس چوپانی آمد و سلام کرد و گفت: آقای میرجهانی هنوز پای خود را درمان نکرده ای؟ گفتم: تا حالا که از طریق دارو، دعا و نذورات موفق نشده ام، گفتم: آیا مایل هستید من آن را معالجه کنم، گفت: بله، او آمد و با چاقوی کوچکی بر موضع درد کشید، از شدت درد ناله ام بلند شد، او پس از این کار گفت: دیگر ناراحتی نداری. خواستم با تکیه به عصا بلند شوم اما دیگر دردی نداشتم، خواستم نشانی او را بگیرم گفت: هروقت لازم باشد، خودم می آیم و از نزدم رفت. چند لحظه بعد، دوستانم رسیدند و گفتند: آقا عصایت کو، گفتم بروید آن مرد نمدپوش را بیابید، رفتند و هرچه جستجو کردند کسی را نیافتند.
فعالیت های تبلیغی: آیةالله میرجهانی در طول حیات پربرکتش، به تبلیغ و نشر احکام دین و معارف بلند آن، اهتمام ویژه ای داشت و برای ایشان فرقی نمی کرد که در یک شهر بزرگ منبر برود یا در یک نقطه دوردست. آن بزرگوار مدت ها در منطقه دهاقان از توابع سمیرم و هم چنین مدتی در زواره، با برگزاری مجالس دعا و توسل، خطابه و وعظ، به ارشاد و هدایت مردم پرداخت. ایشان در همان ایام که در زواره بود، با حرکات مرموز فرقه ضاله بهائیت مقابله کرد و با دادن شناخت کافی به مردم، عرصه را بر آن منافقان، تنگ کرد و آنان مجبور به ترک منطقه شدند. این عالم فرزانه تا سال های آخر عمر، با وجود کسالت و کهولت سن در مجالس مذهبی حاضر می شد و با بیانات شیرینش مردم را با معارف دینی آشنا و مجذوب ولایت خاندان رسالت می نمود.
رحلت: سرانجام شخصیتی که عمرش را به تحصیل و تهذیب خود و تربیت و دست گیری بندگان خدا گذراند، در 25 آذرماه 1371 شمسی دعوت حق را اجابت کرده و به سرای قدسیان فراخوانده شد. پیکر پاک آن عبد صالح خدا با حضور علما و اقشار مختلف مردم در اصفهان تشییع و در جوار مسجد جامع در بقعه مرحوم علامه مجلسی به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی باد
منبع: گلشن ابرار‚8
https://hawzah.net/fa/Magazine/View/6435/7098/86191/فرزانگانآیةالله-سید-محمد-حسن-میرجهانی/?SearchText=فشارکی
