بررسی تأثیر بار و سطح تکیه‌گاه ناپایدار بر کنترل وضعیتی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن
دکترمحمد غلامی فشارکی،
بررسی تأثیر بار و سطح تکیه‌گاه ناپایدار بر کنترل وضعیتی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن
وحید صمدی، صدیقه کهریزی، محمود رضا آذغانی، پرویز آزاد فلاح، محمد غلامی فشارکی،
جلد ۱۷، شماره ۳ - ( بهار ۱۳۹۵: جلد ۱۷. شماره ۳ ۱۳۹۵ )
چکیده
سابقه و هدف: مطالعات متعددی تغییر کنترل وضعیتی را در بیماران مبتلا به کمردرد به اثبات رسانده‌اند. با این حال، تفاوت پارامترهای نوسانات مرکز فشار بدن این بیماران در شرایط اعمال ناپایداری تا حدی نامشخص است. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر ناپایداری بار و سطح تکیه‌گاه بر کنترل وضعیتی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بود.
مواد و روش‌ها: از ۲۰ بیمار مبتلا به کمردرد مزمن (با میانگین سنی ۳۰/۳۱ سال و میانگین شاخص توده بدنی ۲۰/۲۵ کیلوگرم بر مجذور متر) و ۲۰ فرد سالم (با میانگین سنی ۰۰/۳۰ سال و میانگین شاخص توده بدنی ۱۲/۲۴ کیلوگرم بر مجذور متر) خواسته شد که در حالت ایستاده باری به میزان ۱۰ درصد وزن بدن خود را در دست نگه دارند. شرایط آزمایشگاهی از نظر پایداری بار (پایدار یا ناپایدار) و سطح تکیه‌گاه (سفت یا فوم) تغییر می‌کرد. پارامترهای نوسان مرکز فشار شامل دامنه نوسان (و انحراف معیار آن) و سرعت نوسان (و انحراف معیار آن) در دو جهت قدامی- خلفی و طرفی توسط صفحه نیرو اندازه‌گیری شدند.
یافته‌ها: بیماران مبتلا به کمردرد در مقایسه با افراد گروه کنترل دامنه نوسان کم‌تری در جهت قدامی- خلفی نشان دادند (۰۳/۰=P). هم‌چنین هنگام نگه‌داشتن بار ناپایدار سرعت نوسان طرفی کم‌تر (۰۵/۰=P)، ولی هنگام ایستادن روی فوم دامنه نوسان طرفی بیش‌تری داشتند (۰۴/۰=P).
نتیجه‌گیری: بیماران مبتلا به کمردرد مزمن هنگام ناپایداری بار و سطح تکیه‌گاه الگوی کنترل وضعیتی متفاوتی نسبت به افراد سالم نشان می‌دهند. در چنین شرایطی، اختلال حس عمقی و به‌کارگیری استراتژی سفت کردن می‌تواند احتمال آسیب‌های ستون فقرات را افزایش دهد
