اهداف: استرس شغلی یکی از مشکلات جوامع امروزی است. از جمله مشاغل دارای استرس زیاد، مشاغل مرتبط با امور نظامی است. هدف از این پژوهش، شناسایی عوامل موثر بر استرس شغلی در کارکنان نظامی ایران بود.
روش ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی روی 749 نفر از کارکنان نظامی رسمی استان های مختلف ایران که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای دومرحله ای انتخاب شدند، در سال 1388 به انجام رسید. برای سنجش استرس شغلی از پرسش نامه 35 سوالی HSE استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و استنباطی شامل تحلیل واریانس و آزمون T مستقل به کمک نرم افزار SPSS 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: رابطه سن با استرس شغلی به صورت یک منحنی شکسته بود که در آن بیشترین میزان استرس در بازه سنی 26 تا 40 سال مشاهده شد و پس از آن با افزایش سن، استرس شغلی نیز کاهش داشت. بر اساس نتایج، سن بر همه حیطه های استرس شغلی به جزء تقاضا و ارتباط اثرگذار بود. طبق نتایج رابطه معکوس بین رضایت شغلی و استرس شغلی وجود داشت. رضایت شغلی بر همه حیطه های استرس شغلی اثرگذار بود.
نتیجه گیری: با افزایش سن استرس شغلی نیز کاهش یافته و سن بر همه حیطه های استرس شغلی اثرگذار است. سابقه کار نیز با استرس شغلی رابطه معنی دار دارد.
