بررسی همکرد «دادن» در ساخت نویافته ای از فعل مرکب در کهنترین ترجمة تورات

بررسی همکرد «دادن» در ساخت نویافته ای از فعل مرکب در کهنترین ترجمة تورات 

دکترمحسن محمدی فشارکی

 جستارهای نوین ادبی, سال ۵۰ ،شماره ۱۹۸)،۱۳۹۶(

بررسی همکرد «دادن» در ساخت نویافته ای از فعل مرکب در کهنترین ترجمة تورات 

فاطمه قیومیان محمدی, محسن محمدی فشارکی 

چکیده 

«زبان شناسی تاریخی» یکی از شاخههای علم زبان شناسی است که به بررسی سیر تحول زبان می پردازد و به این منظور اسناد و مدارک به جا مانده از زبان را مورد مطالعه قرار می دهد. بخش بزرگ و ارزشمندی از اسناد و مدارک زبان فارسی را نسخ خطی تشکیل می دهد و «ترجمة فارسی تورات» (۵۱۸۷ مجلس) یکی از نسخه های قابل توجه و کارآمد در این حوزه و به لحاظ ویژگی های زبانی، سرشار از نکته های بکر و بدیع است. کاربرد همکرد «دادن» در ساخت تازه ای از فعل مرکب، یکی از این نکته هاست که این نوشتار به آن پرداخته است. در ترجمة کهن تورات، همکرد «دادن» با باری از معنای دستور، تحکم و اجبار، در ترکیب با یک مصدر لازم یا متعدی، فعل مرکبی می سازد که معادل امروزین آن را می توان با استفاده از ساختمان جملات مرکب وابسته با فراکرد پیرو مقصدی ساخت. با بررسی کاربرد همکرد «دادن» در این ترجمه روشن می شود که در گذشته این همکرد به معنای دستور دادن، باعث شدن و مجبور کردن نیز به کار می رفته است

https://jls.um.ac.ir/index.php/literary/rt/printerFriendly/69421/0