عالمی که ملجاء عام و خاص بود
سالروز رحلت آیت الله العظمی ملا محمد حسین بن محمد جعفر فشارکی
ملا محمد حسین بن محمد جعفر فشارکی از برجسته ترین علمای امامیه نیمه اول قرن چهاردهم و میلاد پربرکت او در سال 1266 ه.ق.(1228 ه.ش.) بود.
حضرت آیت الله العظمی فشارکی که در دوران حضور علمی و معنوی خود بر گستره سرزمین تشیع پرور ایران به مرجعیت تامه رسیده بود بی تردید یکی از اقطاب علم و دیانت در حوزه مرجعیت شیعی و از بزرگان عرصه رهبری و هدایت و ارشاد توده ملت مسلمان بود که دوران حیاتشان به یکی از معنوی ترین و برترین روزگارانِ مراتب علمی علمای شیعی بدل شد.
ملا محمد حسین بن محمد جعفر فشارکی از برجسته ترین علمای امامیه نیمه اول قرن چهاردهم و میلاد پربرکت او در سال 1266 ه.ق.(1228 ه.ش.) بود. از اساتید برجسته و معظم ایشان می توان به شیخ زین العابدین مازندرانی ،حاج میرزا حبیب الله رشتی ،و حاج میرزا محمد حسن شیرازی اشاره کرد.
ایشان پس از آنکه در شهر مقدس نجف و حوزه علمیه بلند مرتبه و عظیم الشأن آن به تحصیل و تعلم در حوزه معارف شیعی و علوم اسلامی پرداخت و هم از فضای علمی و معنوی نجف اشرف و مقام یافتن در جوار بارگاه ملکوتی حضرت امیرالمومنین-علیه السلام- بهره مند شد و از فیوضات اعظم این موقف شریف سود جست و هم در آن محیط بالنده علمی به رشد فکری و معنوی پرداخت، به شهر هنرپرور و عالم خیز اصفهان مراجعت نمود و به فعالیت علمی چه در حوزه تدریس و شاگرد پروری و چه هدایت و عنایت ارشادی به عموم مردم متدین و توده ملت مسلمان مبادرت ورزید.
مسجد سلام که محل حضور ایشان بود فضای نورافشانی و تجلی فیوضات معنوی این عالم وارسته گشت و علاوه بر اقامه نماز و یاری مردم در امور دینی و معنوی مجلس درسی به پا داشته و طلاب و فضلای بی شماری بر گرد شمع وجود ذی جود ایشان به پرواز درآمدند.
ایشان هم در عرصه فقه و اصول به مرجعیت علمی مبرز و معظمی نائل آمده بود و هم در عرصه پاسخگویی به سوالات و استفتائات مردم کاری بس عظیم و شگرف و سترگ را به انجام رساند و حجم انبوهی از استفتائات ایشان در مسایل مختلف در طول سالیان حضور در شهر اصفهان بر جای ماند که بنا بر نقلی از خود ایشان اگر بنابود گردآوری و منتشر شود حجمش به چندین و چند جلد کتاب در حد یک دوره از کتاب جواهر می رسید.
ملا محمد حسین بن محمد جعفر فشارکی که در میان مردم شریف و هنرپرور و عالم دوست و متدین اصفهان و سراسر ایران به تندیسی از تقوا و نمادی از رستگاری و الگویی از پاکی و سلامت روح مشهور و معروف بود در ذیعقده 1353 قمری (1313 ه.ش) در اصفهان به ملکوت اعلی پیوست و در محل تخت فولاد تکیه ریزی به خاک سپرده شد.
درود و رحمت خدا بر آن روح پرفتوح و مقامش در اعلی علیین بهشت برین؛ راهش پر رهرو و یادش گرامی!
