عبدالباقی بن محمدرضا نواب شیرازی اصفهانی
او طبیبی خوش محضر، نیک سیرت و خوش رفتار، آشنا به انساب و حالات بسیاری از مردم اصفهان بالاخص علماء و سادات و به خصوص خاندان‌های ... و فشارکی و .. و در قدرت حفظ احاطه به جزئیات کم نظیر و دارای محاسن اخلاق و لطافت طبع و ظریف بوده است.
http://wikifeqh.ir/%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D8%A8%D8%A7%D9%82%DB%8C_%D8%A8%D9%86_%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF%D8%B1%D8%B6%D8%A7_%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%A8_%D8%B4%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C_%D8%A7%D8%B5%D9%81%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C?hilight=%D9%81%D8%B4%D8%A7%D8%B1%DA%A9%DB%8C
عبدالباقی بن محمدرضا نواب شیرازی اصفهانی
عبدالباقی بن محمدرضا نواب شیرازی اصفهانی، طبیبی شاعر و خوشنویسی هنرمند در اصفهان بوده است.
فهرست مندرجات
۱ - معرفی اجمالی
۲ - تحصیل و تدریس
۳ - فعالیت‌های مدیریتی
۴ - فعالیت‌های هنری
۵ - تصنیف و تالیف
۶ - خصوصیات اخلاقی
۷ - وفات
۸ - پانویس
۹ - منبع
معرفی اجمالی
[ویرایش]
دکتر عبدالباقی نواب فرزند میرزامحمّدرضاخان بن میرزاعلی‌خان مستوفی چهارسو شیرازی اصفهانی، طبیبی حاذق، ادیب شاعر و خوشنویس هنرمند معاصر.
تحصیل و تدریس
[ویرایش]
در سال ۱۲۹۶ش در اصفهان متولّد شده و پس از تحصیلات ابتدائی و متوسّطه، به دانشکده پزشکی طهران راه یافته و موفق به اخذ درجه دکترا شده است. او سال‌ها به تدریس در آموزشگاه عالی بهداری اصفهان و دانشکده پزشکی اصفهان مشغول بوده و درجه D. TM and H. را از دانشکده بیماری‌های گرمسیری و بهداشت لندن اخذ نموده است.
فعالیت‌های مدیریتی
[ویرایش]
وی در پست‌های اداری مانند ریاست دانشکده داروسازی، معاونت دانشگاه اصفهان و معاونت دانشکده پزشکی به خدمت پرداخته و در سال ۱۳۳۹ش به سمت نمایندگی مردم اصفهان در مجلس شورای ملی انتخاب شده است.
فعالیت‌های هنری
[ویرایش]
دکتر نواب مردی ادیب و دانشمند و شاعر بوده و خط شکسته را خوش می‌نوشته و در محافل و انجمن‌های ادبی شرکت می‌نموده است. این شعر از دکتر نواب است:
"باغبانی گل امید به گلزار نشاند ••• بهر پروردن او خون دل از دیده فشاند"
"گشت پروانه‌اش عاشق ولی از جور خزان ••• عاقبت زان گل و پروانه یکی خاطره ماند".
تصنیف و تالیف
[ویرایش]
کتاب «بیماری‌های عفونی» از تالیفات اوست که دکتر عبدالرحیم امامی جمع‌آوری و در اصفهان به طبع رسانیده است.
خصوصیات اخلاقی
[ویرایش]
او طبیبی خوش محضر، نیک سیرت و خوش رفتار، آشنا به انساب و حالات بسیاری از مردم اصفهان بالاخص علماء و سادات و به خصوص خاندان‌های بهشتی و فشارکی و روضاتی و در قدرت حفظ احاطه به جزئیات کم نظیر و دارای محاسن اخلاق و لطافت طبع و ظریف بوده است.
وفات
[ویرایش]
وی در شب اربعین (۲۰ صفر) ۱۴۰۳ق (سال ۱۳۶۱ش) در طهران وفات یافته، جنازه به اصفهان منتقل گردیده و در مجاورت خاندان بهشتی (واقع در شمال مصلای تخت فولاد) مدفون گردید.
مرحوم استاد حسن بهنیا متخلّص به «متین» مادّه تاریخ وفاتش را چنین سروده است:
پی سال تاریخ فوتش «متین» بگفت: «ای دریغ از مسیحای ما»
همچنین شاعر گرامی آقای میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا) چنین گفته است:
سال فوتش را رقم بنمود «برنا» با دو هجری هر یکی در بیتی از طبع روان نکته دانی
«جانب جانان جاوید و جهان جاودانی کرده ••• عبدالباقی نواب روی از دار فانی»
«جان عبدالباقی نواب شد از دار فانی ••• جانب جانان جاوید و جنان جاودانی»
پانویس
[ویرایش]
| ۱. | ↑ دانشگر، هوشنگ، راهنمای دانشکده پزشکی و داروسازی اصفهان، ص۶۵. |
| ۲. | ↑ مهدوی، سیدمصلح‌الدین، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص۱۳۷. |
منبع
[ویرایش]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۱۰۳.
