عنایات حضرت مهدی موعود به علما و مراجع تقلید (کتاب)
از علما و مراجعی است که به این شرف بزرگ الهی مفتخر گشته و به حضور آن حضرت رسیده، یا صدایش را شنیده و یا به گونه‌ای دیگر، مشمول عنایات ایشان شده‌اند؛ که پس از نقل گوشهای از اوصاف و کرامات ایشان، جریان ملاقات توضیح داده شده است.
از جمله این افراد؛ می‌توان به ....، سید محمد فشارکی، .... اشاره کرد.
عنایات حضرت مهدی موعود به علما و مراجع تقلید (کتاب)
«عنایات حضرت مهدی موعود به علما و مراجع تقلید»، اثر فارسی آیت‌الله علی کریمی جهرمی، به نشان دادن گوشهای از عنایات و توجهات ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف نسبت به علمای عظام و مراجع تقلید شیعه پرداخته است.
فهرست مندرجات
۱ - انگیزه مؤلف
۲ - ساختار کتاب
۳ - گزارش محتوا
۳.۱ - بخش اول
۳.۲ - بخش دوم
۴ - وضعیت کتاب
۵ - پانویس
۶ - منبع
انگیزه مؤلف
[ویرایش]
فقدان کتابی پیرامون عنایات امام زمان عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف نسبت به علمای شیعه، اهمیت موضوع و سؤال عده‌ای راجع به این جریان، انگیزه تالیف را شکل داده‌اند.
ساختار کتاب
[ویرایش]
کتاب با دو مقدمه از ناشر و مؤلف آغاز شده است.
مؤلف با نگارش مطالب در دو بخش:
۱- امکان تشرف، افاضه فیض و عنایت از سوی حضرت مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف
۲- نمونه‌هایی از تشرفات علمای ربانی و مراجع عظام تقلید شیعه و مواردی از عنایات و افاضات حضرت ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف به اعلام امت و علمای ربانی
در سوق دادن قلوب و تحبیب دل‌ها به سوی قطب عالم وجود، اثری سودمند، دلنشین و منطبق با واقعیات ارائه فرموده است.
در ذکر نمونه‌های تشرف، ابتدا مختصری از حالات و جایگاه علمی علما بیان شده و سپس جریان ملاقات توضیح داده شده است.
مباحث، بیانگر گوشه‌هایی فاش شده از الطاف، عنایات و کرامات حضرت مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف به علماء و مراجع گذشته شیعه است.
گزارش محتوا
[ویرایش]
مقدمه ناشر، به این نکته اشاره دارد که شناخت ابعاد مختلف وجودی امام زمان عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف این معرفت را انسان می‌دهد که در راه محبت به ایشان، بیش از پیش تلاش نموده و برای جلب رضایت او کوشا باشیم.
← بخش اول
بخش نخست، به این موضوع پرداخته است که: آیا در عصر غیبت کبری، امکان شرفیابی به حضور ایشان برای کسی هست یا خیر؟ و بر فرض امکان، آیا این موضوع تحقق یافته است یا نه؟ آن گاه در این باره که علمای بزرگ شیعه و مراجع با تقوا و حوزه‌های علمیه، مورد عنایات ویژه امام زمان عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف هستند، سخن رانده شده است.
نویسنده، پس از نقل نظریات بزرگان علمای شیعه در امکان تشرف در زمان غیبت، وجوهی که اقتضا می‌کند، علماء بزرگ و مراجه با تقوا از عنایات خاصه ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف بهره مند شوند را، بر شمرده است؛ از جمله این که:
۱- آنان در صف اول و طبقه اعلای جامعه دینی و در راس امت اسلامی قرار دارند و شرف و موقعیت عظیم آنان، از امور بدیهی و مکانت و جلالت شان شان، از واضحات است.
۲- ایشان منصوب از طرف امام زمان عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف می‌باشند و مقام نیابت عامه او را دارند.
۳- تصریح خود ولی عصر عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف به اهتمام و عنایت به نواب عصر غیبت.
۴- صدور توقیعات شریفه به نام شیخ مفید و دیگر بزرگان.
نویسنده، درک فیض محضر امام علیه‌السّلام را مستلزم دو امر دانسته است: وجود مقتضی و عدم مانع. وی پس از اثبات اقتضاء این امر، موانع انکار ملاقات را یک به یک برشمرده، آن‌ها را مورد بررسی قرار داده و به آن‌ها پاسخ داده است؛ از جمله:
۱- منافات داشتن تشرف با جریان غیبت.
۲- اگر در غیبت کبری هم امکان تشرف وجود داشته باشد، تفاوتی با غیبت صغری نخواهد داشت.
۳- توقیع امام عصر عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف مبنی بر انکار مشاهده تا قبل از ظهور.
در توجیه این توقیع، نویسنده چند احتمال را مطرح و آن‌ها را بررسی کرده است:
۱- ممکن است، این توقیع را حمل بر کسانی کرد که ضمن ادعای مشاهده، مدعی شناخت و معرفت امام در حین مشاهده شده‌اند.
۲- ممکن است، مربوط به کسانی باشد که ادعای ملاقات را مقرون با ادعای نیابت و وساطت داشته باشند.
۳- ممکن است، مقصود ادعای مشاهده اختیاری باشد.
← بخش دوم
دوم، شامل نام آن دسته از علما و مراجعی است که به این شرف بزرگ الهی مفتخر گشته و به حضور آن حضرت رسیده، یا صدایش را شنیده و یا به گونه‌ای دیگر، مشمول عنایات ایشان شده‌اند؛ که پس از نقل گوشهای از اوصاف و کرامات ایشان، جریان ملاقات توضیح داده شده است.
از جمله این افراد؛ می‌توان به ابن بابویه، شیخ صدوق، شیخ مفید، سید بن طاووس، علامه حلی، شیخ ابراهیم قطیفی، محقق اردبیلی، صاحب معالم، مجلسی اول، شیخ حر جبل عاملی، سید صالح عاملی، وحید بهبهانی، شیخ مرتضی انصاری، صاحب جواهر، ملا محمد اشرفی، آقا نجفی اصفهانی، میرزای شیرازی، سید محمد فشارکی، شیخ عبدالکریم حائری و آقای بروجردی اشاره کرد.
در جریان ملاقات سید بحرالعلوم چنین آمده است که روزی ایشان وارد حرم امیرالمؤمنین علیه‌السّلام شده و شروع به خواند این بیت می‌کند که «چه خوش است صوت قرآن زتو دلربا شنیدن...» و هنگامی که سبب آن از سید سؤال می‌شود، در جواب می‌فرمایند: چون وارد حرم شدم، حضرت حجت عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف را دیدم که تلاوت قرآن می‌فرمود و چون صدای ایشان را شنیدم، آن بیت را خواندم و چون وارد حرم شدم، قرائت را ترک فرموده و از حرم بیرون رفتند.
در پایان می‌توان چنین ادعا کرد که مطالعه کتاب، رشته انس و الفت با امام زمان عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف را مستحکم تر نموده و گواه صادقی بر این مدعاست که: شیعه به حال خود رها نشده و صاحب و ارباب دارد.
وضعیت کتاب
[ویرایش]
کتاب برای اولین بار در سال ۱۳۶۶ ش به چاپ رسیده و ترجمه عربی آن با نام «رعایه الامام المهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف للمراجع و العلماء الاعلام» در سال ۱۴۱۴ ق در لبنان منتشر گردید.
فهرست مطالب در ابتدای کتاب آمده است.
پاورقی‌ها به ذکر منابع و توضیح برخی کلمات متن پرداخته است.
پانویس
[ویرایش]
| ۱. | ↑ «امام مهدی عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف در آینه قلم کارنامه منابع پیرامون امام مهدی علیه‌السّلام و مهدویت»، ج۲، ص۹۹۱. |
منبع
[ویرایش]
نرم افزار کتابخانه مهدویت، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.
