عنایتی به مرحوم ایت الله فشارکی

عنایتی به مرحوم فشارکی

حضرت آیت الله العظمی سید محمد فشارکی قدس سره از علمای بزرگ شیعه و استاد فقیهان بزرگی چون حاج شیخ عبدالکریم حائری بوده است .
وی در یکی از موضوعات علمی دچار شبهه ای شد و هر چه بیشتر اندیشید ، کمتر راه حلی یافت . مطلب را با علما در میان گذارد و هر کدام برای او پاسخی دادند ، ولی هیچ یک جواب قانع کننده ای که مشکل او را برطرف کند ، ندادند و در نتیجه اشکال به قوت خود باقی بود . 
آیت الله فشارکی می فرماید : به ناچار جهت حل اشکالم در بامدادی تصمیم گرفتم که از شهر سامرا خارج شوم و دور از غوغای اجتماع و نقل و نقد محیط مدرسه درباره آن مساله بیاندیشم ، لذا به سوی رودخانه پهناوری که از کنار شهر می گذشت روان شدم .
امواج نشاط افزای شط که همراه با نسیم ملایم ، در حرکت بود ، افکار خمود و خسته هر انسانی را به جنبش می آورد .
من در ساحل شط ولی در جای گودی که آب هنگام طغیان بوجود آورده بود ، و در اعمال اندیشه فرو شدم .
اما هنوز چندان در ژرفای اندیشه غوطه نزده بودم که جوان عربی به گونه شبانان در برابرم پیدا شد و پرسید : سید محمد اینجا چه می کنی ؟
من که از این مزاحمت برآشفته بودم ، گفتم : شما به ما چکار ؟ دنبال کار خود برو ، من می خواهم در مساله ای فکر کنم ! 
جوان پرسید : مساله چیست ؟ بیان کن تا بشنوم !
و چون می خواستم هرچه زودتر این جوان عرب را از خود دور کنم ، مساله مورد گفتگو را از اول دقیقاً بیان نمودم و آن جوان سراپا گوش بود و همه را درک می کرد ، اری از قیافه او فهمیدم که مطالب را خوب می فهمد ! 
من مشغول بیان مساله و مقدمه چینی بودم که آن جوان فرمود : 
« سید محمد ؛ در این مقدمه اشتباه کردی که به نتیجه غلط و شبهه زا رسیدی » !
و چون ایراد آن مقدمه را تذکر داد ، یک مرتبه تمام شبهاتم برطرف شد و کوچکترین اشکالی در ذهنم نماند . 
جوان عرب رفت و سپس به این فکر افتادم که این عرب بیابانی کی بود ؟ از کجا آمد ؟ و به کجا رفت ؟ خوبست از او سوال کنم .
اما همین که از گودی بیرون آمدم و به اطراف نگریستم اثری حتی از رد پای مبارکش هم نیافتم و آنگاه دانستم مورد عنایت خاص حضرت مهدی علیه السلام قرار گرفتم و متاسفانه وقت حضور ، او را نشناختم .1 
زعشقت واله و حیران منــــــم من                                             چو مجنون زار و سرگردان منم من 
گهی در جستجویت سوی گـــــلزار                                             گـــهی چون جغد در ویران منم من 
دل آراما ، دل آرامی نـــــــــــدارد                                               زهجــرت بی سر و سامان منم من 
طبیبانــــه بیـــا انـــدر کنـــــــــارم                                                دچار درد بی درمــــــــــان منم من 
به شهر و کوچه و دشت و بیـــابان                                             سراسیمه زنـــــــــان گریان منم من 
الا ای یوسف زهرا چو « ناصر »                                                زهجرت در غم و حرمــــن منم من 

پی نوشت

1 . حبیب الله ، مرزوقی ، چهره هایی که در جستجوی قائم پیروز شدند ، ص 90 به نقل از آیة الله فرید محسنی اراکی ( ره ) .

http://rasekhoon.net/article/show/117603/عنایتی-به-مرحوم-فشارکی/