پذیرش اصل عدم بسیج سیاسی عمومی از سوی بسیاری از علما، مانع تحرکات سیاسی محدود آنان علیه رضاشاه نشد. از این رو، با وجود سکوت بسیاری از علمای برجسته و سرکوب نسبتاً مؤثر رضاشاه، طرحهای وی نمی توانست بدون درگیری نیروهای مذهبی انجام پذیرد.
قیام حاج آقا نورالله اصفهانی و ملاحسین فشارکی در اصفهان، قیام علمای تبریزی به رهبری شیخ ابوالحسن انگجی و میرزا صادق آقا، و اعتراض علنی و شدید آیت ا… محمدتقی بافقی در قم و حاج آقا حسین قمی در مشهد که در نهایت منجر به گردهمایی اعتراض آمیز مردم در مسجد گوهرشاد و کشتار مردم شد، نمونه هایی از آن است(کمبریج، 1371، صص 282 283، دوانی، ج 2، صص 160 170)؛ هر چند این حرکتها، قرین موفقیت لازم نبود.
