امام خمینی دو خاطره زیرا در تاکید برنقد ذکر کرده است: مرحوم حاج شیخ عبدالکریم وقتی نوشته خود را به استادشان(مرحوم فشارکی) دادند، ایشان پس از این که نوشته را برگرداندند، فرمودند: خیلی خوب بود، فقط یک نقص داشت و آن این که خط ی زیر آن نکشیده بودی...() آقای شیخ محمد علی اراکی وقتی تقریرات درس مرحوم حاج شیخ را نوشتند و به ایشان ارائه نمودند، مرحوم حاج شیخ بعد از مطالعه فرمود: خوب نوشتی، آنچه را که من گفتم، به آن رسیدی و فهمیدی، ولی نوشته شما یک بدی دارد، لااقل می خواستی یک اشکال به گفتارم بنمایی، حرفهایم وحی منزل نبود تا قابل رد نباشد.() مطالعه تقریرهای موجود نشان می دهدکه به رغم تاکیدهای بسیار، نقد اقوال استادرواج ندارد و تنها برخی آن هم درسطحی غیر چشمگیر به این موضوع توجه نشان داده اند. باید فضای و فرهنگ نقد را قبل از هرچیز پدیدآورد، موانع پیداو پنهان را شناسایی و برطرف کرد. سایه افکندن روابط عاطفی میان شاگرد و استاد بردرس وتقریر گاه از تاییدن گرمای نقد بربحث جلوگیری می کند و مطلب را از شکفتن و برآمدن درذهن باز می دارد. درکلمات امام خمینی نکاتی آموزنده به چشم می خورد که رعایت آن به فضای نقد دامن می زند: یکی این که فضای بحث و تقریر را با مدح و ثنای دیدگاه های استاد مه آلوده نکنیم. وی در یک مورد بعداز نقد دیدگاه مرحوم نائینی، مدح و ثنای مقرر نسبت به او را به باد اعتراض می گیرد،() و دیگر با سوء ظن نگاه کردن به اقوال استاد، وی به شاگردان خود می فرمود: (همیشه گفتار استاد را با سوءظن،تلقی کنید و زود تسلیم گفته های او نشوید،چون درغیر این صورت ملا نخواهید بارآمد.) سعی کنید بعد از گفته او یک (نه) بگویید و یک (انقلت)بزنید.()